Corona is bijna voorbij en zo ook de maatregelen. Eén maatregel zou van mij wel mogen blijven en dat is die van de 1,5 meter. Ik was meteen al blij met die maatregel. Ik voelde me er een stuk vrijer door. Herken je dat? Geen mensen die me bijna van het trottoir lopen en in winkels rustig kunnen kijken welke soort thee ik wil kopen zonder dat iemand me aan de kant probeert te duwen. Heerlijk! Met zo’n maatregel leer je weer om respect te hebben voor een ander, voor eenieders ruimte.
En dat knuffelen dan? Ach dat kon thuis allemaal wel. Ik vind overigens het namasté-gebaar, waarbij je op 1,5 meter afstand of iets meer de ander vriendelijk aan kijkt en met je handpalmen tegen elkaar een buiging maakt naar de ander, liefdevoller en respectvoller dan een omhelzing.
Ik hou van grenzen en voel me respectvol benadert als anderen daar rekening mee houden.
En wat is nou 1,5 meter? Ik ken mensen voor wie dat nog véél te dichtbij is en die zich helemaal niet prettig voelen daar waar veel mensen dicht op elkaar zijn zoals in de supermarkt en op de markt.
Toen ik in mijn twintiger jaren was kon ik er ook niet tegen om op de markt te zijn. Ik kreeg een punthoofd van de drukte en als ik weer thuis was dan voelde het alsof ik mezelf kwijt was. Naarmate ik mijn angsten en trauma’s oploste en beter ging voelen wie ik was kreeg ik daar minder last van. Inmiddels kan ik met plezier over de markt lopen, maar ik zal dat nooit doen als het erg druk is. Ik hou van mijn persoonlijke ruimte.
In de latere jaren tot nu toe heeft me dit fenomeen me altijd gefascineerd. Het komt hier op neer.
Als je getraumatiseerd bent dan zit je niet meer goed met je bewustzijn in je lichaam en ben je vatbaarder voor allerlei prikkels en indrukken. Doordat je je trauma’s oplost en weer vrienden gaat worden met je lichaam neem je het met je bewustzijn meer in bezit en ga je beter voelen wie jij bent. Je hebt dan veel minder of geen last meer van prikkels of indrukken.
Hoe zit dat dan als je autisme hebt?
Ook mensen met autisme hebben er baadt bij om hun trauma’s of minitrauma’s op te lossen. Dat is voor hen lastiger, omdat lichaam, geest en bewustzijn bij hen sowieso al minder goed geïntegreerd zijn. Om trauma’s diepgaand en blijvend op te lossen moet je goed in je lichaam kunnen voelen en waar je daar voelt in verband kunnen brengen met verdrongen pijn en herinneringen. Dat is voor iemand met autisme niet vanzelfsprekend. Sommige zijn in staat om dit door veel te oefenen te leren; voor anderen zal het abracadabra blijven.
Wat er wel mogelijk is dat is het versterken van het ik-besef. Het versterken van het ik kan op veel manieren. Bijvoorbeeld door te gaan onderzoeken wat jou tot degene maakt die je bent. Je kunt eens in kaart brengen welke mensen er bij je horen in je leven, wat je vrienden zijn. je interesses, fascinaties. Wat zijn typisch jouw karaktertrekken. Dat ik-besef moet wel van binnenuit komen anders wordt het een soort maskering van jezelf.
