De existentiële pijn bij autisme en hoe daar uit te komen.

Het allerbelangrijkste van het werk dat wij als levensbegeleiders doen is je weer in contact brengen met wie jij in wezen bent. Dat jij goed bent zoals je bent en jouw eigen unieke levenspad mag volgen. Om je eigen levenspad te kunnen volgen is het noodzakelijk dat jij jezelf goed leert kennen. Dat gaat niet lukken aan de hand van gestandaardiseerde psycho-educatie.

Zelfonderzoek bij autisme.

Je leert jezelf alleen maar kennen door middel van zelfonderzoek, waarbij je niet alleen naar je autisme kijkt, maar naar alles wat je bent en wat je aan talenten en kwetsbaarheden in je hebt. Dat doe je het beste aan de hand van een begeleider met levenservaring en door stapje voor stapje het leven aan te gaan en daarin jezelf tegen te komen. Dat is een proces van jaren en in veel gevallen een pijnlijk proces. Voor sommigen zo pijnlijk dat ze er niet aan willen beginnen en dat is jammer, want het levert je heel veel op. Je krijgt jezelf terug. Je zou jezelf nu kunnen afvragen: “Ben ik mezelf dan ooit kwijtgeraakt? Ik heb mezelf toch?” Lees verder en je zult begrijpen wat hier wordt bedoeld.

hier verder lezen….

Autisme heb je al voordat je geboren wordt. Je komt er mee ter wereld en niet alleen met autisme, maar als een volstrekt uniek mens. Om vanuit die uniekheid op te groeien heb je mensen om je heen nodig die nieuwsgierig naar jou zijn en je alle veiligheid in de breedste zin van het woord geven om uit jezelf naar buiten te komen. Gewoonlijk zijn je ouders degenen die je spiegelen wie je bent, maar ook opa’s, oma’s en broertjes en zusjes spelen hier een rol in.

De pijn van het niet gezien en niet begrepen worden.

Als je geboren bent met autisme ben je “anders” en daardoor mogelijk moeilijker te begrijpen door je ouders. Het gevolg daarvan is dat ze je niet op de manier opvoeden/begeleiden die jij nodig hebt. In plaats van aan te sluiten bij wie jij bent leggen ze jou meestal met de beste bedoelingen, hun eigen ideeën op over wat goed voor jou zal zijn. Als kind kun je je daar moeilijk tegen verzetten; je wilt immers de goedkeuring van je ouders en je bent afhankelijk van ze.  Als dat een aantal jaren zo gaat dan komt er een moment dat je tot de conclusie komt dat jij niet kunt vertrouwen op je eigen ingevingen, maar dat je beter de adviezen van je ouders kunt volgen. Je geeft jezelf op dat moment op. Je let niet meer op de signalen die uit jezelf komen, maar richt je in plaats daarvan op informatie die van buiten komt, van anderen.

Autisme op school en het werk.

Tijdens je schooltijd kan dat nog meer versterken. Je wilt niet graag een buitenbeentje zijn en gaat je best doen om net als anderen te zijn. Andere strategieën om met je anders zijn om te gaan is je onzichtbaar maken en je terug trekken of  je heel erg aan te passen of door je recalcitrant te gaan gedragen. Veel jonge mensen met autisme lopen dan ook vast in het onderwijs of op het moment dat ze van het voortgezet onderwijs naar het hoger onderwijs gaan. Als het je lukt om een betaalde baan te krijgen dan is de kans groot dat je na verloop van tijd tegen een burn-out aan loopt.

Autistische burn-out.

Dan zit je ineens in de ellende. Het lukt allemaal niet meer. De energie is op en je voelt je heel ongelukkig, misschien zelfs depressief. Velen komen dan in wat men sinds een paar jaar een autistische burn-out noemt terecht. Logisch dat je je dan zo beroerd voelt. Je hebt jaren je best gedaan om je aan te passen, om er bij te horen, om gewoon mee te doen, om net als de ander te zijn en nu heb je gefaald. Het kan zijn dat je dan vreselijk teleurgesteld in jezelf bent of juist boos op jezelf omdat je jezelf in de steek hebt gelaten. Al dat soort gevoelens kunnen voorbij komen en dat is goed.

Herstel van de burn-out.

Dan is de tijd gekomen waarin je mededogen voor jezelf mag gaan hebben. Je kon er niets aan doen dat het zover is gekomen. Zodra je mededogen oftewel compassie voor jezelf kunt opbrengen begint je herstel en kun je gaan onderzoeken waar het mis is gegaan en hoe je langzaam maar zeker jezelf en je eigen wijsheid hebt verlaten.

Het is nu tijd om de weg terug te gaan naar wie je werkelijk bent en je leven te gaan leven zoals het in al zijn aspecten helemaal bij jou past.

Communicatie is het magische woord.

De weg naar de bevrijding loopt via communicatie. Praat. Uit jezelf. Maak je kenbaar. Open jezelf. Begin met mensen te praten die je begrijpen. Dan degenen bij wie dat wat moeilijker gaat. Laat de ander mee kijken en mee luisteren in jouw zelf-ont-dekking. Open up!!!

Het doel van levensloopbegeleiding.

Het doel van levensloopbegeleiding is om je terug naar jezelf te brengen, zodat je je eigen levenspad kunt gaan volgen in lijn met wie en hoe je bent. Als je op je eigen pad bent komt vanzelf de motivatie om de taken die bij je zelfstandige leven horen goed op te pakken en hulp te vragen waar je dat nodig hebt.